Mesjasz Diuny

Za każdy razem gdy wkraczam w świat Diuny, zachwyca mnie jej świat przedstawiony. Lekko muśnięty przez opisy, daje szerokie możliwości dla wyobraźni. Pomysły przedstawione przez autora są jednymi z rzadszych. Tutaj bowiem przyszłość opiera się bardziej na genetyce, psychice. To genetyczne modyfikacje umożliwiają podróże w kosmosie, psychiczne blokady i przymusy stają się bronią.
Pomimo iż "Mejasz..." jest prawie pozbawiony akcji, trzyma w napięciu. Ciągłe żonglerki i potyczki słowne i polityczne zamykają się w fascynującą i złożoną historię.
Pięknie i zręcznie pociągnięta opowieść z już wszczepionymi w nią po cichu wątkami jakie się dopiero ukarzą w kolejnym tomie. Wszystko to zamknięte jest w liryczności mającej przybliżyć odczuwanie wizji, prekognicji.
Po raz kolejny zdaję sobie sprawę iż Diuna i jej cykl to powieść o miłości. Przecież to z miłości Lady Jessica dała Paula Leto Atrydzie, przeciwstawiając się wszystkiemu, nawet losowi. To miłość do dziecka pokierowała Jessicą tak a nie inaczej. Także tutaj, w "Mesjaszu.." miłość jest motorem. Miłość w różnej szacie i wymowie, o wielu twarzach.

Za każdy razem gdy wkraczam w świat Diuny, zachwyca mnie jej świat przedstawiony. Lekko muśnięty przez opisy, daje szerokie możliwości dla wyobraźni. Pomysły przedstawione przez autora są jednymi z rzadszych. Tutaj bowiem przyszłość opiera się bardziej na genetyce, psychice. To genetyczne modyfikacje umożliwiają podróże w kosmosie, psychiczne blokady i przymusy stają się...

Drugi tom opowieści o Paulu Atrydzie. Mniej przeze mnie kochany niż tom pierwszy. Jednak wciąż zachwycający.

Drugi tom opowieści o Paulu Atrydzie. Mniej przeze mnie kochany niż tom pierwszy. Jednak wciąż zachwycający.

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv`a. Całą fabułę tej części, która w porównaniu do pierwszej jest dość krótka musiałam sobie w głowie ułożyć sama. Bo mimo, że ogólne wyobrażenie świata Arrakis już mam, to tu autor popłynął dalej. Pojawili się nowi, przedziwni bohaterowie, będący tworem eksperymentów na jednej z planet wszechświata, gdzie używane są niemoralne technologie. Pojawił się również wątek mocno polityczny spisku mający doprowadzić do obalenia Paula z tronu imperatorskiego. A oprócz tego mamy dość szeroko zakrojoną filozofię wplecioną w poszczególne sceny, szczególnie te z udziałem samego Paula, Chani i Alii. Wszystko to oczywiście okraszone jest potężną dawką mistycyzmu, ekologii, miłości i poświecenia w imię dżihadu. Ten fanatyzm religijny poniekąd wysuwa się tu na pierwszy plan. Paul staje się niemal Bogiem, którego czczą jego wyznawcy ale ponosi za swoje oddanie wysoką cenę.
Świat Herberta mnie totalnie pochłonął i chyba już przestaję być obiektywna w ocenie książki. Moja fascynacja jest tak ogromna, że czytając zapominam o codzienności i wciągam się w świat Diuny do cna. Zapewne w tym wymyślonym świecie jest wiele wątków, do których można się przyczepić i doszukiwać się większej logiki i powiązania wydarzeń, ale dla mnie kompletnie nie ma to znaczenia. Magia i głębia uniwersum Diuny jest tym, co pozwala mi odkrywać podczas czytania te pokłady swojej wyobraźni i czytelniczej ekstazy, że reszta się nie liczy.

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv`a. Całą fabułę tej części, która w porównaniu do pierwszej jest dość krótka musiałam...

Przegadana i przeintelektualizowana - po stworzeniu tak kapitalnego świata Herbert skupił się na pałacowych intrygach, gdzie całość można zamknąć w 2-3 rozdziałach. Fakt, zawiązana intryga jest dość interesująca, ale pozostała treść to raczej pusta wydmuszka prowadząca do niczego.

Przegadana i przeintelektualizowana - po stworzeniu tak kapitalnego świata Herbert skupił się na pałacowych intrygach, gdzie całość można zamknąć w 2-3 rozdziałach. Fakt, zawiązana intryga jest dość interesująca, ale pozostała treść to raczej pusta wydmuszka prowadząca do niczego.

Dawno nie przeczytałem tak nijakiej i nudnej książki. Momenty przeintelektualizowane na siłę, autor próbujący przekazywać podprogowo jakieś jego zdaniem górnolotne treści, ewidentnie sam się w tym gubi. Napisana tak, jakby autor sam do końca nie wiedział czy chce opowiedzieć historię czy kogoś nawrócić. W efekcie jedno i drugie wychodzi fatalnie. Jeśli ktoś szukał tutaj drugiej części Diuny to zawiedzie się jeszcze bardziej, niż osoby, które w Mówcy Umarłych szukały drugiej części Gry Endera.

Dawno nie przeczytałem tak nijakiej i nudnej książki. Momenty przeintelektualizowane na siłę, autor próbujący przekazywać podprogowo jakieś jego zdaniem górnolotne treści, ewidentnie sam się w tym gubi. Napisana tak, jakby autor sam do końca nie wiedział czy chce opowiedzieć historię czy kogoś nawrócić. W efekcie jedno i drugie wychodzi fatalnie. Jeśli ktoś szukał tutaj...

Intryga w intrydze ma swoją intrygę. Przyznaję, że nie wiem, czy faktycznie do końca ogarnęłam związek przyczynowo-skutkowy, ale i tak bawiłam się jak wydra w rzece. Jestem totalnie wciągnięta w ten świat i od razu sięgam po kolejny tom ciekawa, co czeka nas dalej.

Przyznaję, że w "Mesjaszu Diuny" spodziewałam się zakończenia rodem z filmu akcji i choć moje oczekiwania pozostały niespełnione, to wcale nie czuję się rozczarowana. Los, który Paul dla siebie przewidział, w końcu go spotkał. Zakończenie jest smutne, przywiązałam się do bohaterów, więc ich losy nie są mi obojętne. Doceniam Herberta za pokazanie połączenia rządów i religii w postaci fanatyzmu i konsekwencji, jakie za tym idą.

Intryga w intrydze ma swoją intrygę. Przyznaję, że nie wiem, czy faktycznie do końca ogarnęłam związek przyczynowo-skutkowy, ale i tak bawiłam się jak wydra w rzece. Jestem totalnie wciągnięta w ten świat i od razu sięgam po kolejny tom ciekawa, co czeka nas dalej.

Przyznaję, że w "Mesjaszu Diuny" spodziewałam się zakończenia rodem z filmu akcji i choć moje oczekiwania...

Mesjasz Diuny wydaje się być takim pomostem pomiędzy kolejnymi tomami. Jestem bardzo ciekaw jak będzie wyglądać adaptacja i jakie będą różnice. Całość dosyć krótka w porównaniu do pierwszego tomu.

Mesjasz Diuny wydaje się być takim pomostem pomiędzy kolejnymi tomami. Jestem bardzo ciekaw jak będzie wyglądać adaptacja i jakie będą różnice. Całość dosyć krótka w porównaniu do pierwszego tomu.

Smutna to część. W tej książce nadszedł czas przemian. Bardzo żal mi Chani. Była chyba moją ulubioną postacią. Alia za to wyrosła na pewną siebie kobietę, dopiero poznamy ją w pełnej krasie.

Smutna to część. W tej książce nadszedł czas przemian. Bardzo żal mi Chani. Była chyba moją ulubioną postacią. Alia za to wyrosła na pewną siebie kobietę, dopiero poznamy ją w pełnej krasie.

Minęło kilkanaście lat od wydarzeń z Diuny, widzimy z bliska jak ciężar władzy i intryg przygniata Paula coraz bardziej. Książka krótka, ale treściwa, momentami miałam wrażenie mocnej teatralności ze względu na mocne dialogi. Ogólnie jednak miałam wrażenie że największa część akcji dzieje się "za kulisami" a czytelnik przygląda się wszystkiemu przez dziurkę od klucza, jest tam zdecydowanie więcej warstw, przez które trzeba się przebić.

Z jednej strony trochę mnie wynudziła i wpędziła w zastój czytelniczy, z drugiej podziwiam za kreację i mocną końcówkę.

Minęło kilkanaście lat od wydarzeń z Diuny, widzimy z bliska jak ciężar władzy i intryg przygniata Paula coraz bardziej. Książka krótka, ale treściwa, momentami miałam wrażenie mocnej teatralności ze względu na mocne dialogi. Ogólnie jednak miałam wrażenie że największa część akcji dzieje się "za kulisami" a czytelnik przygląda się wszystkiemu przez dziurkę od klucza, jest...

Naprawdę dobra kontynuacja pierwszej części, nie mogłam oderwać się od niej na końcu. Pustynny klimat Arraris jest opisany przez Herberta wręcz bajkowo, aż ściska serce, że nie można polecieć do Maroko. Cudownie rozwinięte postacie oraz mocno psychologiczne dialogi.

Naprawdę dobra kontynuacja pierwszej części, nie mogłam oderwać się od niej na końcu. Pustynny klimat Arraris jest opisany przez Herberta wręcz bajkowo, aż ściska serce, że nie można polecieć do Maroko. Cudownie rozwinięte postacie oraz mocno psychologiczne dialogi.